Het verleggen van je grenzen kan helend zijn, kan je energie geven en kan ook een inspiratie zijn voor andere vrouwen die borstkanker doormaken. Miranda besloot na haar ervaring met borstkanker om meer uit haar comfortzone te stappen. Dus… ging ze skydiven! “Ondanks mijn initiële moed, heb ik me meermaals afgevraagd: waarom doe ik – een persoon met hoogtevrees – dit nu alweer?”

 

Het antwoord is eigenlijk vrij eenvoudig. Miranda schreef zich in voor een duosprong om een kankerorganisatie te steunen. “Puur voor mezelf zou ik dit nooit doen, dat staat vast! Maar toen bleek dat deze kankerorganisatie, in het kader van een geldinzamelactie, op zoek was naar mensen voor een duosprong, twijfelde ik niet. Ik wou deze mensen, die mij zo geholpen hadden tijdens mijn hele ervaring met borstkanker, steunen om een mooi bedrag te verzamelen.”

 

Miranda besluit haar hoogtevrees opzij te zetten en deel te nemen aan de actie. “Iets doen dat me zo ver buiten mijn comfortzone duwt, toont – hoop ik – mijn dankbaarheid. Ik hoopte dat het een mooie som zou opleveren, zodat dit goede doel (Wessex Cancer Trust UK) anderen zoals ik kan blijven helpen en een steun kan zijn voor mensen die het moeilijk hebben tijdens en na de behandeling van kanker.”

 

Klamme handen

 

Bij het aanmelden voor de sprong had Miranda nog geen idee wat er haar precies te wachten stond. “Ik probeerde er eigenlijk heel bewust niet aan te denken! Als ik dat wel deed, begonnen mijn handen te zweten en brak de paniek uit. Na mijn ervaring met borstkanker voelde alles wat nog maar een beetje buiten mijn comfortzone was als te veel, een te grote stap.” Naarmate de dag dichterbij kwam en Miranda aan haar omgeving liet weten wat ze ging doen, kreeg ze de onvermijdelijke reactie: ‘Jij? Waarom?!’ “Iedereen weet natuurlijk dat ik hoogtevrees heb en vooral bang ben om van een grote hoogte te vallen. Maar het werk dat de organisatie deed, ging voor mij verder dan mijn angsten. Ik wou hen steunen, op welke manier ook. Wessex Cancer Trust had me mijn leven terug gegeven, me doen inzien dat het de moeite waard was. En ik wilde het dus ook ten volle beleven.”

 

De nacht voor de sprong slaapt Miranda verrassend goed. “De weersvoorspelling voor de volgende dag was niet goed. Dus misschien, dacht ik, moet ik het wel helemaal niet doen!”

 

Het regende de hele ochtend en het leek er niet op dat de zon die dag nog zou schijnen. “Andere mensen die zich hadden ingeschreven, besloten hun sprong te verplaatsen. Dus deed ik hetzelfde. Mijn vrienden en ik gingen nog snel iets eten in een lokale pub. We keken naar buiten, naar de regen, toen de hemel plots opklaarde en de zon tevoorschijn kwam aan een blauwe lucht. De weersomstandigheden waren plots perfect.”

 

Dus, trouw aan haar goed voornemen, besloot Miranda om terug te keren naar het vliegveld. “Het was niet meer mogelijk, of daar leek het eerst toch op. Het tijdstip waarop mijn sprong was ingepland, was intussen niet meer vrij. Mijn vrienden en ik mochten wel wachten op het vliegveld, indien er toch een plaatsje zou vrijkomen. Een uur later, toen ik me er al had bij neergelegd dat het vandaag niet zou gebeuren, werd plots mijn naam afgeroepen. Het was mijn beurt voor de duosprong. Ik voelde me plotseling heel misselijk en had spijt van onze vroege lunch. Maar nu was er geen uitweg meer.”

 

De duosprong

 

“Mijn parachutepartner, Jay, was geweldig. Hij vertelde me kalm wat er in elke fase van de sprong zou gebeuren en stelde me op mijn gemak. Hij introduceerde me aan de dame die mijn sprong zou filmen. Zij wou nog een kort interview vóór de sprong. Terwijl ze haar vragen stelde, begon mijn maag echt te draaien en speelden mijn zenuwen ineens enorm op.”

 

Miranda’s vrienden maakten de situatie op dat moment niet veel beter. “Ineens riepen ze: ‘Miranda! Heb je gezien wat er op de achterkant van je parachute staat?’ Dat was niet het geval, dus ik vroeg hen wat er stond. ‘Dat wil je niet weten…’ Uiteraard wou ik het toen absoluut weten. Er stond: ‘Gevaar! Parachutesystemen werken soms niet correct, zelfs wanneer ze op de juiste manier geproduceerd, verpakt en gebruikt worden.’ Alsof ik nog niet genoeg uit mijn comfortzone was getreden!”

 

Samen met de cameraploeg en vijf anderen die de duosprong aandurven, stijgt het vliegtuig op naar 3 kilometer hoogte. “Ik keek uit het raam, naar de maïsvelden, en alles voelde heel onwerkelijk. Ik denk dat ik toen niet in staat was om te bevatten wat er zou gebeuren. Het voelde alsof ik naar iemand anders aan het kijken was vanaf de zijlijn.”

 

Het gevoel van een vrije val

 

De deur van het vliegtuig gaat open, het eerste duo waagt de sprong, daarna de volgende. Na slechts enkele seconden was het de beurt aan Miranda. “Jay en ik schuifelden over de vloer van het vliegtuig … 1 … 2 … 3 en plots waren we aan het vallen – hoewel het helemaal niet voelde als vallen. Het was alsof ik op zachte kussens landde met de wind in mijn gezicht. Ik hield mijn ogen open – ik wilde niets missen, ik wilde deze ervaring nooit vergeten en wilde me levendiger voelen dan ooit tevoren.”

 

Miranda voelt zich tijdens de vrije val vrij, sterk en bevrijd van zorgen. “Dit had ik me er nooit bij kunnen voorstellen. 30 seconden later ging de parachute open. Ik voelde me volledig ondersteund, alsof je vast zit in een schommel. Ik keek naar de horizon, het was muisstil, en ik ervaarde een geweldig gevoel van kalmte en sereniteit. Eigenlijk net het tegenovergestelde van wat ik me van dat moment had voorgesteld.”

 

Vijf minuten later landen Miranda en Jay op het vliegveld. De skydive was voorbij. “Het was een ongelooflijke ervaring die ik eigenlijk opnieuw zou doen. Volgende keer misschien wel vanaf 5 kilometer hoogte!”

 

De diagnose van borstkanker heeft Miranda’s levensstijl en kijk op het leven aanzienlijk veranderd. “Iets meer dan een jaar geleden beperkte mijn persoonlijke comfortzone zich tot mijn huis. En nu kan ik zeggen dat ik een van mijn grootste angsten geconfronteerd heb.”

 

“Ook jij kan uit je comfortzone stappen na borstkanker. Ik moedig het zelfs aan. Voor mij was dit een enorme prestatie om te laten zien hoe ver ik ben gekomen en om mijn dankbaarheid te tonen aan de niet-aflatende steun van de liefdadigheidsinstelling voor kanker die me door die moeilijke tijd heeft geholpen.”

 

 

Meer persoonlijke verhalen lezen en advies van vrouwen die ook borstkanker hebben meegemaakt? Neem hier een kijkje.